Opowiadania o Wszystkim

Melody

Napisane pod wpływem chwili. Pod wpływem weny.
Mam nadzieję, że się spodoba.
Liczę na wasze opinie.

---
[link widoczny dla zalogowanych]
---

***
PROLOG
***

Zadzwonił dzwonek do drzwi, dziewczyna spojrzała na swoją bluzę, całą poplamioną czerwoną, zaschniętą już po części krwią. Po jej policzkach ściekały gorzkie łzy. Spojrzała na nieruchomo leżącego chłopaka i załkała żałośnie pozostając w bezdechu. Jej usta przybrały lekko purpurową barwę. Oczy, kiedyś niebieskie niczym ocean pełen głębi i życia zmętniały i zapełniły się nieszczęściem. Znów zadzwonił dzwonek.
- Madi, wiem, że tam jesteś! - krzyknął jakiś dziewczęcy głos zza drzwi.
Dziewczyna o brunatnych niczym niedźwiedzie futro włosach załkała znów. Pobiegła na balkon, nie chciała słyszeć wszystkich głupot jakie ma do zaoferowania świat przez pośrednictwo przyjaciółki. Jednak nagle dziewczyna dostrzegła niebieski van podjeżdżający pod blok, a na jego boku wielki napis “Policja”. Nic nie wiedziała, bo ilość łez ciągle wzrastała. Zachowując resztki zdrowego rozsądku postanowiła uciekać, w zasadzie mieszkając na parterze można spokojnie wyskoczyć za balustradę. Cała okrwawiona rzuciła się w wir emocji. Biegła, chciała uciec i ukryć się. Nie ważne gdzie, przecież oni i tak nie uwierzą. Zaraz go znajdą, leżącego u niej na podłodze. Wszędzie jej odciski palców. Życie Madison się skończyło. Juz nigdy nie będzie tą ciemnowłosą dziewczyną, roześmianą, o morskich oczach, poczuciu humoru i tym niezwykłym łaknieniu wiedzy. To jest koniec.

“It seems like yesterday that my world fell from the sky
It seems like yesterday I didnt know how hard I could cry
It feels like tomorrow I may not get by ...“*

Zalewając się potokiem smutku i goryczy, biegła. Przed siebie, nie bacząc na ludzi i samochody. Jednak w końcu coś ją zatrzymało. Dostrzegła swój samochód. Żółty, mały i inny. Wsiadła do środka i wyciągnęła z kieszeni kluczyki z zabawnym breloczkiem. Zawsze miała je przy sobie. Jak talizman, ale chyba pora go zmienić. W końcu nie przyniósł szczęścia. Przekręciła mały kluczyk w stacyjce. Auto ruszyło, tak szybko jak spływały jej łzy. Nacisnęła na pedał gazu, by już kilkanaście minut później znaleźć sie na peryferiach miasta, a potem jak najdalej od Londynu. Miejsca największego nieszczęścia w życiu Madison. Nie ważne jak, czy promem, czy tym małym autem, byle dostać się do innego kraju. Jedyne co znajdowało sie w jej kieszeni to portfel i telefon. Rozpacz nie pozwalała jej się skupić. Nie wzięła nic. Tylko ta pokrwawiona bluza, t-shirt i powycierane jeansy. Nerwowo ruszała kierownicą powodując wzburzenie niektórych kierowców. Słońce nagle zaszło, zgrywając się z jej humorem, a niebo zakryły ciemne chmury. Zaczął padać deszcz. Dziewczyna nie zatrzymała się. Przez szyby zwilżone wodą dostrzegła tablicę.

Prom 40 km
- Le Havre
Prom 140 km
- Amsterdam

Wiedziała jak uciec przed tym co się stało. Jechać do Amsterdamu, a potem do Berlina. Do metropolii, gdzie zapomni ten straszny widok krwi. Gdzie jej strach i rozgoryczenie zmniejszy się, gdzie nikt nie będzie jej podejrzewał o to okrutnie wykonane przestępstwo. O zabójstwo. O zabójstwo osoby, na którą nie była w stanie nawet nakrzyczeć. Wszystko przestało sie liczyć. Nie ma przeszłości. Została juz tylko szansa na nowe życie.

“... Every moment I'm filled with hope
cause i get another chance
But I will try I will try
Got nothing left to hide...”*

* Ashlee Simpson - Beautifully Broken

Akuma

Podobało mi się. Bez szczególnego uzasadnienia. Po prostu było ładne i już.

Akasha

Fajne było, ale czytałam lepsze opowiadania w twoim wykonaniu
Oczywiście to nie było złe
Ale czegoś mi w nim brakowało
Może jakoś to wszystko za szybko się działo

No, ale to dopiero prolog więc zobaczymy co będzie dalej
Mam nadzieje, że dokończysz to opowiadanie
Pozdrawiam i życze weny