Opowiadania o Wszystkim

Nicole

Bez zbędnych słów życzę miłego czytania

Prolog "Idź za głosem serca"

Podmuch wiatru delikatnie rozwiewa czarne, jak śmierć włosy. Należą one do niskiej dziewczyny ubranej w podarte jeansy i obcisłą bluzkę. Stała na dachu wieżowca patrzyła się przed siebie, a po jej policzkach spływały łzy. Spojrzała w dół zobaczyła gromadkę ludzi i policje która właśnie stanęła przed budynkiem. Zeszła z murku i pokierowała się schodami na dół. Wyszła pewnym krokiem z wieżowca. Z nikąd przyjechały media chciały zrobić z dziewczyną wywiad, ale ta nic nie powiedziała tylko odeszła. Szła przed siebie. Ludzie których mijała krzywo się na nią patrzyli. Dlatego, że była inna niż wszyscy.
To jest małe miasteczko szybko tu się rozchodzą wiadomości. Pierwsza padła plotka, że jest ćpunką, druga bije swoją matkę i inne tego typu rzeczy. Noire, bo tak miała na imię czarnowłosa na początku protestowała, a później zrezygnowała bo to i tak nie miało sensu. Po godzinie chodzenia wróciła do domu. Jej matki nie było. Weszła do kuchni żółte ściany kuchenka, szafki, zlew, lodówka.
-To tylko kuchnia.- powiedziała do siebie Noire. Usiadła na krześle bawiła się brudną szklanką która stała na stole.

„Jesteś tym, kim ja jestem
I tym, co przepływa przez moje żyły”

Smutek, żal te dwa uczucia towarzyszą dziewczynie od lat. Kiedy miała pięć lat jej ojciec zmarł. Nie potrafi od tamtej chwili wziąć się w garść. Czemu? Na jej oczach go zamordowano. Po prostu znaleźli się o złym czasie i o złej godzinie. Ona schowała się za samochodem tak, ze morderca jej nie spostrzegł. Ktoś wszedł do domu. Wyszła z kuchni i stanęła na środku korytarza.
-Witaj kochanie- powiedziała jej rodzicielka.
-Idź za głosem serca…- oznajmiła i poszła do swojego pokoju. Jej matka została sama. Stała jak słup analizując każde słowo córki…

Melody

Chciałam tylko spytać, czy tamto zostało zrzucone z urwiska, czy jak?

Tytuł? Banał. Zero przesłania, zero czegokolwiek. Prawdopodobnie będzie jakaś próba samobójcza! Łosz. Czytam dalej!

Przeczytałam 3 zdania i już znalazłam dwa inne czasy Rolling Eyes

I zgadałam Laughing

niedoszła samobójczyni xD

Czytam... *Mel krztusi się głośno* JAKA NOIRE ?! Laughing

To jest takie imię? Myślałam, że to pewna userka fctokiohotel xD

Łał. Okazało się, że prawie dwa razy umarła.

I w ogóle to jest STRASZNIE krótkie i podejrzewam, że następnej części nie zastanę.

Poszła, zrobiła, wróciła. Zero opisów. Nudaaa. Nie jestem ciekawa co zdarzy się dalej. Czy będzie skakać z wieżowca i Bill ją złapie, czy ona go przygniecie.
Ameno.

Dobrz. Już za późna godzina, żeby męczyć mózg. Nie będę dawać cytatów, bo chyba musiałabym całe zacytować z małymi wyjątkami.
Ja napisałabym to w ogóle inaczej.
Z resztą... nie napisałabym xD Temat oklepany. No sorry.

Radziłabym popoprawiać stare, a nie brać się za nowe. ZERO POSTĘPU.

Pozdrawiam.
Mel.

Nicole

Heh...
Nie będę sie kłócić z nikim...
Ale przy tym komentarzu muszę powiedzieć, że się uśmiałam. Tamto chyba muszę usunąć. Tak jakoś wyszło.:joł: Żczę miłego czytania jak ktoś tu wejdzie i przeczyta to...

"Raz, dwa, trzy
I już mnie nie ma, zniknęłam. Stoję pośrodku pustego pokoju naprzeciwko mnie stoi lustro. Podchodzę do niego. Nie widzę swojego odbicia. Czemu? Czy jestem zapomnianym dzieckiem?
-Czy jest tu ktoś!?- spytałam z krzykiem, ale nie dostałam odpowiedzi. Nagle jasne światło przedziera się przez okno obklejonym gazetami.
-Kim jesteś?- spytałam się
-Śmiercią...- zadrwił mężczyzna odziany w biało czarną szatę.
Poczułam ból
Tak jakby ktoś mi wyrywał serce
Poczułam dziwnie przyjemny chłód
Opadłam na podłogę widziałam ciemność"

-Nieeeeee!!- krzyknęła czarnowłosa. Obudziła się, po jej ciele spływał pot. Dyszała strasznie szybko jej serce biło jak oszalałe. Spojrzała na zegarek, ósma rano. Wstała z łóżka i podeszła do lustra. Widziała w nim swoje odbicie. Widziała bladą jak ściana twarz, ręce jej się trzęsły, a w oczach było widać strach. Noire poszła do łazienki i ubrała się. Założyła czarne, obcisłe biodrówki i czarną bluzkę. Zeszła na dół na śniadanie. Zimne mleko, płatki kukurydziane codzienne śniadanie czarnowłosej. Jadła powoli nie spieszyło się jej. Myślała...
Dryń...
Dryń...
-Cholera!- wrzasnęła Noire. Podniosła słuchawkę i przyłożyła do ucha.
-Halo?
-Dzień Dobry nazywam się David Hoffmann czy zastałem Panią Smith?
-Nie, nie ma jej. Coś przekazać?
-Proszę powiedzieć, że dzwoniłem.
-Dobrze.
-Dowidzenia
Odłożyła słuchawkę na swoje miejsce. Poszła do salonu, wyłożyła się na kanapie i włączyła telewizor. Leciała po kanałach natrafiła na Vive leciał jakiś teledysk nieznanego jej zespołu.
Chłopak, który śpiewał miał średniej długości czarne z białymi pasemkami włosy. Był dziwnie odziany. Jedyne co jej się w nim podobało to były oczy. Takie ciemne, tajemnicze i głębokie. Refren leciał tak:

"Ich schrei in die Nacht für dich
Lass mich nicht im Stich
Spring nicht
Die Lichter fangen dich nicht
Sie betrügen dich
Spring nicht
Erinner dich
An dich und mich
Die Welt da unten zählt nicht
Bitte spring nicht"

Zbliżał się koniec teledysku. Pojawił się tytuł i jaki zespół. Tytuł nosił "Spring nicht",a zespól nosił nazwę Tokio Hotel.
-Kolejne gwiazdy... pff- prychnęła Noire wyłączyła telewizor, wzięła torbę, założyła buty i zamknęła dom na dwa spusty. Szła powoli chodnikiem. Doszła do miasta. Spojrzała na wieżowiec. Ujrzała czyjąś sylwetkę. Przybył tłum ludzi. Policja, karetka i media przyjechały. Czarnowłosa weszła do budynku. Pokierowała się schodami na dach. Zobaczyła tam chudą dziewczynę wyglądał na siedemnaście lat. Była dość wysoka, miała brązowe włosy.
-Cześć- przywitała się Noire.
-Hej- uśmiechnęła się nieznajoma.
-Jak masz na imię?
-Vanessa, a ty?
-Noire, Van zejdź z murku- rozkazała czarnowłosa.
-Nie, chce się zabić.
-I co ci to da?
-Umrę i świat ten podły mnie już nie zobaczy.
-Też cię traktują jak byle jak?
-Tak.
-Mnie też, ale nauczyłam się to olewać nie warto zwracać na to uwagi, co inni o tobie mówią.
-Ale ja tak nie chce żyć!!
-Zejdź proszę...
-Nie, jestem niechcianym dzieckiem!
-Proszę.
Dziewczyna spojrzała w dół. Westchnęła i zeszła z murku. Noire wyciągnęła do niej rękę. Vanessa ufnie podała jej dłoń. Zeszła z nią na dół. Media chciały zrobić z brunetką wywiad ale jej nowa znajomą powiedziała, ze nie warto.

Melody

Ktoś mądry kiedyś mi powiedział, że połowa sukcesu to nastawienie autora na krytykę. Czyli to będzie kompletne dno xD

Dareczka

Przepraszam, ale muszę to powiedzieć. Nie podobało mi się. Zdania krótkie, brak przecinków, i fabuła oklepana. Było dużo literówek, wydaję mi się również, że nie masz pomysłu na to opowiadanie. Nudne to, bezbarwne, brak opisów.

Wróć z czymś lepszym.

Akuma

Sorry, Nicole.
Nie podoba mi się. Przypomina mi tysiące innych opowiadań o TH. Za mało opisów i miałam wrażenie, że nie wiesz co dalej pisać i wymyślasz cokolwiek . Stać cię na więcej.

あくま

Vanilla

przepraszam...
...
... ale się uśmiałam. Laughing

nie masz pojęcia o samobójstwach, to widać.

o pisaniu też mało wiesz. Neutral

w każdym razie. nie, niestety jestem przeciw.
może coś innego, twojego mi się spodoba?

Melody

Nie wiem, czy ty to skończysz. W każdym razie na razie *tfu.* zamykam xD
Jak będziesz chciała to sobie otworzysz.