Opowiadania o Wszystkim

Vanilla · Gość

Rada sercowa, rada od serca, rada Serca.

- Może chciałbyś pogadać?- zapytał zupełnie bezinteresownie widząc bezradność swojego podopiecznego.
- Im wcześniej tym łatwiej pójdzie… Zupełnie nie wiem od czego zacząć.
- Nie musisz się spieszyć.

Leżał spocony w środku nocy i wysłuchiwał spokojnych oddechów swojego brata. Wszystko się w nim śmiało, cały drżał, a jego oczy pospiesznie zerkały z zegarka na okno, z okna na zegarek.
Noc z czternastego na piętnastego lipca powoli dobiegała końca.
- Moje marzenie!- dumnie twierdził Bill. On to wszystko sobie wymyślił, on się tym tak pasjonował. Siedzę w tym razem z nim. Nie mam mu tego za złe. Nie teraz.
Może w tym momencie, a może za godzinę ich pierwszy singiel trafi na lady sklepowe?
Wszystko przewróciło im się w żołądku, zacisnął mocniej pięści.
Bill zakaszlał przez sen. Może go obudzić? Nie, niech śpi póki może.

- Bardzo przeżywałeś.- podsumował.
- Tak, ale potem było tylko lepiej. Opanowałem stres, same sukcesy, rozwijająca się przyjaźń z zespołem. Bill był tylko nie swój. Wyższy, lepszy, silniejszy. Nie spostrzegałem w nim już mojego brata, a lidera zespołu.
Słuchacz odchrząknął cicho.
- Opowiadać dalej?
- Tak, poproszę.
- Jednak nikt nie widział różnicy. Byliśmy ciasteczkiem, Bill wisienką. Bo najpiękniejszą, więc najważniejszą. Kariera rosła w siłę, debiutancki album rozpierał mnie dumą. Same nagrody za naszą ciężką pracę. Każda z nich Billa. Jego marzenie! A potem drugi album, trasa koncertowa, trzecia płyta i koniec. Wieczne kłótnie, nieporozumienia, brak szacunku, poniżanie.

Leżał spocony w środku nocy i wysłuchiwał gwizdu wiatru. Głos brata niczym echo obijał się w jego czaszce. Kilka razy gwałtownie zmienił pozycję zanim wygodnie się ułożył. Porcelanową twarz wcisnął w poduszkę, odpychając niesforne myśli. Wciąż czuł na policzku krzyk brata pachnący miętową gumą do żucia. Zadrżał widząc uchylające się drzwi. Do pokoju wpadł snop światła. Czarnowłosy zabrał bluzę i wyszedł.

- Dokąd?- pytał słuchacz udając choć odrobinę zainteresowania.
- Rozerwał zespół, grał sam.- kontynuował ignorując pytanie, którego dopowiedź była bez znaczenia.- Pieprzony egoista.
- Dlaczego się nie kontaktujecie?
- Żal pozostał. To nie było jego marzenie. Ono było nasze.
- Chciałbyś z nim pogadać, Tom?

- Co tu robisz?- zapytał oburzony Czarnowłosy.
Chwila irytującej ciszy, którą w momencie przerwało pytanie pełne żalu.
- Dlaczego?
- Bo znacznie łatwiej burzyć, niż budować, szkodzić, niż pomagać, nienawidzić, niż kochać.*

* Alfred Aleksander Konar.

kwestie z kim rozmawiał Tom pozostawiam wam do wyjaśnienia. może ktoś na to wpadnie?

Melody

Byłam zaszczycona czytać to na gg.
I wiesz, że świetne.
Tylko krótkie, ale śliczne.
Podobało mi się.
A ja wiem z kim gadał Tom, ale nie powiem, bo wszyscy będą wiedzieć.

xxx.
Melody.

Chemikalna

boże, Van. O_O

nie mów do mnie boże, bo się peszę. xD
Mod-V.

od dzisiaj będziesz mi się kojarzyć z biszkopcikiem z wisienką.
naprawdę. xD

krótkie, ale ładne i się Chemci podobało.
o.

Vanilla

zamykamy i przenosimy.

hahaha.