Opowiadania o Wszystkim

Akuma

Nie wiem po co to tutaj dodałam. Pisane przed chwilą , przez nagły ‘atak’ złego nastroju, spowodowany przez kilka opowiadań i parę dziwnych myśli.

Kolejna rana na mojej dłoni.
Czy to boli?
Nie.
Boli mnie kiedy uśmiechasz się nie do mnie a do niego.
Tak, to boli i to bardzo.
Mam wtedy ochotę was pozabijać.
Ale nie robię tego, bo macie prawo do szczęścia.
Co z tego, że on cię wykorzystuje.
Jeżeli chcesz tak żyć, to proszę bardzo.
Jeżeli to ci, kurwa, odpowiada.
Łzy spływają po mojej twarzy, rozmazując sceniczny makijaż.
Siedzą w łazience już stanowczo za długo.
Muszę wyjść, bo zaraz któryś z was tu przyjdzie.
Wracam modląc się, żebyście już pojechali.
Nie ma was.
Siadam na kanapie i biorę ze stolika butelkę wody.
Pije powoli wpatrując się w lustro, przede mną.
Widzę chudą, zapłakaną dziewczynę w czarnej sukience.
Odkładam wodę na podłogę, wylewając przy tym trochę.
Z torebki wyjmuje strzykawkę, łyżeczkę i proszek.
Podgrzewam wodę i wsypuje na łyżeczkę proszek.
Nie wiem co to jest.
Podobno dobre, działa dopiero po godzinie.
Zdążę dojechać do domu i się umyć.
Sięgam po strzykawkę.
Igła błyszczy trochę niebezpiecznie.
Nie przejmuje się tym.
Wbijam ją w żyłę.
Po chwili wyciągam i rzucam na kanapę, obok mnie.
Powoli wstaje i idę w stronę lustra.
Uderzam w nie pięściami.
Za czwartym uderzeniem szklana tafla pęka, kalecząc mi rękę.
Siadam na podłodze, zakrywając twarz zakrwawionymi rękoma.
Teraz pewnie wyglądam jeszcze gorzej.
Muszę być silna.
Wstaje, zdejmuje sukienkę i zakładam moje za duże spodnie i koszulkę.
Zdejmuje ciężkie buty na koturnach i zakładam trampki.
Zwilżoną chusteczką przecieram twarz, chcą pozbyć się z niej krwistej mieszanki.
Wyglądam lepiej.
Wychodzę i idę w stronę stacji metra.
Ludzie patrzą się na mnie dziwnie.
Wsiadam do metra i jadę do domu.
Otwieram drzwi i idę do łazienki.
Zrzucam z siebie ubranie i wchodzę pod prysznic.
Płacze, a moje łzy mieszają się ze spływającą powoli wodą.
Po kilkunastu minutach zakładam szlafrok i idę do sypialni.
Jest parę minut po drugiej.
Nagle rozlega się dźwięk dzwonka.
Otwieram drzwi i widzę Ciebie.
Pytasz się co się stało.
Jak zwykle mówię, że nic.
Tłumacz mi dlaczego przychodzisz tak późno, ale ja nie słucham.
Siedzę na kuchennym stole i obserwuje cię.
Cała ta sytuacja niebywale mnie bawi.
Zaczynam się śmiać.
Może to przez narkotyki zażyte niedawno?
Może.
W każdym bądź razie czuje się świetnie.
Śmieje się, a ty patrzysz na mnie dziwnie.
Nagle uderzasz mnie w twarz.
Nie boli.
Dostaje drugi raz.
I trzeci.
Staje, opierając się o stół i przyglądam Ci się.
Kopiesz mnie.
Teraz boli.
Zwijam się z bólu na ziemi, a Ty kopiesz dalej.
W końcu już nic nie widzę.
Po chwili nic nie czuję.
Ale nadal Cię kocham
Kocham Cię.
I będę Cię kochała zawsze.

Bo samobójstwo jest dowodem życia. I ja nadal tak uważam, nie zależnie do tego co napiszecie. Ale nie mam zamiaru samobójstwa popełniać, bo mam parę powodów aby żyć. Gorszych czy lepszych, ale mam.

Główna bohaterka co prawda samobójstwa nie popełniła, ale zrobiłaby to gdyby nie On.

Ripley

=/ za bardzo przepełnione pesymizmem...

Aś

Gaddd ledwo sie krzesła trzymałam jak to czytałam wrrrr aż mi słabo ! Czy ty masz jakieś problemy >??

Nicole

Wiesz ja bym miała kilkanaście powodów żeby się zabić
Ba
Nawet próbowałam sobie podciąć żyły
Nożem
Ale jakos nie wyszło tylko wyszłą czerwona krecha
Muszę sie do tego przyłożyć
najpierws musze znaleźć tą karteczke z datą smierci
I musze napisać testament
Coś ci tam dam
Opowiadanie świetne

Akuma

Ripley, miało takie być.

Jodie, spokojnie nie mam żadnych problemów. Nic mi nie jest, poprostu miałam ochotę napisać coś takiego xD.

Gabriella, a ty zostaw noże i inne ostre narzędzia w spokoju. I jakie miałaś powody? Dziękuje, ale wolałabym coś od ciebie dostać, kiedy ty będziesz żywa. I zostaw noże!

Ruji

Ładne. Pesymistyczne, ale ładne. Akuma ty na pewno nie masz żadnych problemów? Może chcesz pogadać?

Akuma

Ruji, cieszę się, że się o mnie martwisz, ale nie mam żadnych problemów.
Rozmowy nie potrzebuje.
Wszytsko jest ok.

|Myślicielka| by_Mania

Ojjj.
Śliczne.
Wesoly

Pesymistyczne, ale czarujące

Pozdrawiam. Mruga