Opowiadania o Wszystkim

Joq

~~*~~*~~

~Unendlichkeit ist nich mehr weit…~

Skalne urwisko. W dole wzburzony ocean. Po krawędzi delikatnie stąpa czarnowłosa dziewczyna. Odziana w czarną suknię, na ramionach szkarłatna, lśniąca w świetle księżyca narzuta. Była pełnia, a księżyc wydawał się być drugim słońcem. Szła powoli, jakby uważając, by nie zranić kamieni, na których ustawiała swe bose stopy. Jednak to one ją raniły. Księżyc oświetlał jej sylwetkę, a delikatny wiatr rozwiewał jej szatę, która delikatnie trzepotała za nią. Niebo było bezchmurne, jakby nie chciało zakłócić piękna tej chwili. Jednak ona nie zwracała uwagi na otaczającą ją scenerię, jakby wyjętą z horroru. Pogrążona w swoich myślach stąpała czasami w głąb lądu, czasami zaś balansowała na samej krawędzi. Wiatr przybierał na sile, jakby równo z nasilającymi się myślami dziewczyny. Właśnie robiła swój rachunek sumienia. Wyznawała wobec księżyca i gwiazd, które miały być jej spowiednikami, swoje grzechy. Błędy popełnione w jej stosunkowo krótkim życiu. Najznakomitsze zostawiła na sam koniec. Gdy spowiedź się skończyła dziewczyna opadła na ziemię, jakby z braku sił. Bezczynnie zaczęła wpatrywać się w swoje dłonie. Jakby chciała wyczytać w nich swój los, swą przyszłość. Jednak bezskutecznie. Ponownie zatraciła się w myślach. Szukała sensu… Sensu swojego życia. Błądziła całą sobą w otchłani niespełnionych marzeń, zaprzepaszczonych snów.
Co tak właściwie osiągnęła przez całe swoje życie? Nic. Tak naprawdę, to nie można było tego nazwać życiem. To był tylko pobyt na ziemi. Spędzanie dni i nocy na patrzeniu w gwiazdy, jej przyjaciółki. Ufała im i często z nimi rozmawiała. Opowiadała im o swoich problemach, o tym co czuje, co ją boli. Zaufała im jak nikomu.

...Keiner mehr da, der mich wirklich kennt
Meine Welt bricht grad´ zusammen...

Zdawało się jakby to wiatr cichutko wyśpiewywał początek nieznanej jej piosenki. Powoli przyswajała sobie tekst, z czasem rozumiejąc, że nie bez powodu podmuch powietrza wybrał właśnie tą melodię i ten tekst. Oddawały one bowiem wszystkie jej uczucia.
Jej świat powoli się załamuje… Tak. Właśnie stoi nad przepaścią, która jest połączeniem dwóch odmiennych światów: morza oraz lądu. Wody i ziemi. Jakby dwie skrajności, a przecież bez lądu nie może istnieć morze, a bez morza istnieć nie potrafi ląd. Tak różni, a jednak się dopełniali.

...Stell' ich mir vor dass du von oben
Mit den Wolken für mich weinst
Ich wart´ unendlich lang auf dich...

Powstała i powolnymi krokami zaczęła na nowo badać krawędź skały. Kopała każdy kamień jakby z nadzieją, że poczuje jego ból. Za spadającymi wodziła wzrokiem, dopóki nie spotkały się z mrocznymi głębinami oceanu, jakby chciała je pożegnać. Stopy krwawiły i dziewczyna zostawiała za sobą szkarłatne ślady. Jednak jej serce krwawiło bardziej. Czy to, co dotychczas ją spotykało można nazywać życiem? Czy tylko oddychaniem i usługiwaniem dawała świadectwo swojego funkcjonowania? Nikt nigdy nie zwracał uwagi czym się interesuje, co chce. Ważne było, co może zrobić, jak ją wykorzystać żeby ułatwić sobie życie.

...Unser Ende ist schon hier
Und ihr sagt es nicht vor mir
Ich hasse euch dafür
Es ist gegen meinen Willen
Dagegen - bin dagegen...

Teraz wiatr nucił cichutko inną piosenkę. Tekst wyśpiewywały fale, które wzburzone zaczęły rozbijać się o skały. Czarnowłosa zaczęła śpiewać z nimi. I teraz już rozumiała, dlaczego spokojna tafla wody przerodziła się w śmiertelne fale, przerażające wiry. Ona także, gdy poznała sens słów wypowiadanych przez siebie zapadła w nieokreślony trans. Niby to złość miotała jej myślami na wszystkie strony, ale z drugiej strony czuła żal. Ogromny żal do ludzi, którzy nie pozwalali jej żyć naprawdę, cieszyć się każdą chwilą swojego pobytu na ziemi, by późnej, po opuszczeniu tego padołu mogła powiedzieć nie żałuję swojego życia.

...Ist das etwa schon der tag danach -
Wo alle uhren still steh'n
Wo's am horizont zu ende ist
Und alle träume schlafen geh'n...

Podmuch wiatru ponownie zmienił tekst i melodie. Czy ten dzień jest moim ostatnim? – dziewczyna zatrzymała się i stanęła twarzą w stronę księżyca, jakby chciała z nim porozmawiać. Ale… o czym? Przecież wyznała swoje grzechy, winy. Może chciała się wypłakać z wszystkich krzywd jakie ją dotknęły. Nie, na to nie było szans. Czarnowłosa nie umiała płakać. Już nie miała na to łez. Wylała już ich za dużo...

...Die nächste Ewigkeit ist an der Zeit
Für immer ist alles was uns bleibt
Durch den Horizont am Himmel vorbei...

Niebo się zachmurzyło, gdzieniegdzie pojawiły się czarne chmury. Gwiazdy zanikły. Nawet blask księżyca, który do tej pory opiewał drobną sylwetkę dziewczyny, jakby stracił swoją znakomitość. Wszędzie panował teraz półmrok. Suknia czarnowłosej łopotała na wietrze, jednak ta nadal stała wpatrzona w fale oceanu, teraz delikatnie obmywające nagie skały. Jeden krok naprzód i dziewczyna powoli spadała. Z szyi zerwała krzyżyk powieszony na rzemyku i zacisnęła go w dłoniach złożonych jakby w wołaniu o pomoc.

...Die Unendlichkeit ist nicht mehr weit
Die Unendlichkeit ist jetzt nicht mehr weit...

Amen… zdążyła wypowiedzieć swoje ostatnie słowo i zniknęła w otchłani fal. Ocean pochłonął jej ciało. Jeszcze tylko szkarłatna narzuta dryfowała w powietrzu, unoszona przez coraz to słabsze podmuchy. Wiatr kierował nią w stronę lądu, by po chwili przyozdabiała ona nagie skały. I tylko tyle pozostało po czarnowłosej dziewczynie. Gdy tylko jej ciało pogrążyło się w głębinach, wiatr trochę się uspokoił, chmury zniknęły. A na niebie pozostał tylko księżyc i gwiazdy, jej najlepsi przyjaciele.

~~*~~*~~

Możecie bić, byle nie za mocno Wesoly

Aś

Właśnie takie opowiadania kręcą mnie najbardziej Jezyk

bardzo mi sie podobało , dziewczyno masz talent Jezyk

pisz więcej taki opowiadań z chęcią będe czytać i komentować

pozdrawiam

Akuma

...
Jest świetne...
Żywe...
I iie wiem dlaczego ale to opwiadanie coś mi przypomina...

Pozdrowienia Uwaga

Akasha

Przeczytałam, ale powiem szczerze, że z dużym wysiłkiem. Strasznie ciężko mi się to czytało.
Ale nie chodzi o to że opowiadanie było nudne czy coś takiego, przeciwnie było interesujące, ciekawe. Nie wiem co się ze mną dzieje, może to przez zmęczenie, strasznie męczy mnie to moje życie, ale mniejsza o to
Podobało mi się, lubie takie szczegółowe opisy jakie zawarłaś w swoim opowiadaniu, jestem pod dużym wrażeniem.
Czekam na więcej takich dzieł Uwaga

Pozdrawiam :*

Melody

Jestem 4?
Zrobię Edit później Wesoly

Ale wrócę

Pozdrawiam.

Namida

Jestem 5!
Podobało mi się, wiele opisów, ładne przenośnie i specyficzny klimat... Błędów raczej nie widziałam, wszystko było cacy... Tylko znowu wątek o samobójstwie, ale mogę to znieść, jeżeli będzie więcej tak opisanych jak ten! Do końca myślałam i miałam nadzieję, że jednak się nie zabije.. Jak zawsze jestem w blędzie... Ale jak już mówiłam spodobało mi się...

Pozdrawiam,
Tuszka

P.S. Witamy na FORUM!! Wesoly

Alina

Jak dla mnie to za mało akcji. Już sam tytuł mnie odrzucił. Nie lubię niemieckiego.
Ale nie jest źle:D
Akuma, mi to przypomina odrobinę The ring. Może Tobie też? Jezyk

Akuma

Mi też.
Takie jakieś podobne

.

Alina

Też mi się tak wydaje:D Ale nie jest takie złe Wesoly

Melody

Znów będzie offtopic??? Przestańcie. Piszcie jeden porządny post a nie wiele kilku wyrazowych.

Alina